ضروری تر از هر چیز، زندگی کردن است

گروه دوم: کسانی هستند که از حوادث و اتفاقات حرف می ­زنند. مثلاً: حرف ­های آنان چنین است: فلان شهر سیل آمد، آتشفشان فلان کوه فعال شد، در آن شهر بمب منفجر شد، کشتی فلان کشور غرق شد و غیره. این گروه از افراد هم شکست خوردگان هستند (هر چند تعدادشان نسبت به گروه اول کم است ولی نسبتاً تعداد قابل توجهی را تشکیل می­دهند) چون این­ها هم وقتشان را با حرف زدن درباره حوادث و اتفاقات سپری می­کنند و به علم و دانش آنان افزوده نمی ­شود. بخشی از وقت رسانه ­ها هم به حوادث اختصاص دارد و آن­ها را به اطلاع شنوندگان و بینندگان خود می ­رسانند و از این طریق درآمد زیادی کسب می­ کنند.گروه سوم: کسانی هستند که از موضوعات حرف می ­زنند. مثلاً حرف آنان چنین است: بهترین شیوه تربیت کدام است؟ چگونه م ی­توان خانواده خوشبختی به وجود آورد؟ چه زمانی انسان در زندگی م ی­ترسد؟ چگونه می­توان خشم را مدیریت کرد و به عصبانیت تبدیل نکرد؟ چگونه می ­توان با نوجوانان ارتباط مؤثر برقرار کرد؟ بیکاری را چگونه می ­توان کاهش داد؟ راه­ های کاهش طلاق کدامند؟ و مواردی از این قبیل. این گروه از افراد تعدادشان نسبت به دو گروه قبل کم است ولی این افراد مؤفقان تاریخ هستند، چون همیشه بر علم و دانش خویش می­افزایند و در زندگی از آنها استفاده می­ کنند. بخش بسیار کمی از وقت رسانه ­ها به بیان یافته ­های علمی اختصاص می ­یابد مثلاً از نیم ساعت اخبار تلویزیون و یا رادیو ممکن است فقط 5 دقیقه و یا کمتر به موضوعات اشاره ­شود. مثلاً نتایج یک پژوهش را بیان کنند. این بخش از برنامه های رسانه ها بیننده و شنونده کمی دارد. در رسانه ­ها هم کمتر مطرح می ­شود چون مخاطبین کمی داشته و درآمدزایی کمتری دارد در نتیجه رسانه ­­ها کمتر سراغ موضوعات می ­روند.شما جزء کدا, ...ادامه مطلب