بنی آدم اعضای یکدیگرند ...

با پاکسازی به معنای متعارف آن یعنی جمع کردن صرف اشغال از روی زمین مخالفم، اینکه مردم هی اشغال بریزند و کسانی باشند که جمعشان کنند. و اصطلاحاً در بین مردم به اشغال جمع کن معروف بشن (تصور مردم از کار در محیط زیست هم گاه همین است که تو اداره ایی هستی که اشغال جمع می کنن، ضمن اینکه خواهرمم امروز می گفت که مردم با اینکه نایلون های اشغال رو میدیدند اما باز هم زمین می انداختند و انتظار داشتند که همکاران تو (یعنی بر و بچه های سمن های محیط زیستی جمع کنند). اما امسال برای اولین بارخواستم که تجربه اش کنم و اعتراف می کنم برایم تازگی داشت: نگاه های مردم، حرفهای مردم ( افراد مسنترها به لطف می گفتند خدا اجرتون بده، جوانترها به طعنه می گفتند که کمک نمی خواهید و وقتی عامدانه جدی می گفتم که چرا لطفاً بیایید کمک از جوابم تعجب می کردند و از متلک انداختن پشیمان شده و بهانه آورده و  به اصطلاح در می رفتند ) و شاید به نوعی در جایگاه یک رفتگر بودن و سختی های جسمی و روحی آنان را تا یک هزارم درصد درک کردن.
از طرفی هر چند که این کار یعنی پاکبانی تنها به این کار محدود نباید بشه، باید بگویم که فعالیت های اجتماعی برایم به نوعی جالب و خوشایند است و البته معتقدم که به قول آن ضرب المثل ترکی که: بولاغ سو توکمه یی ایله بولاغ اولماز گه ره ک اوزو جوشا. (چشمه با آب ریختن چشمه نمی شود، خودش باید بجوشد). 

شهر و طبیعت هم باید توسط یکایک مردم به طور خودجوش پاکیزه نگه داشته بشه  و این مستلزم آگاهی از فواید و مضرات آن، احساس مسئولیت، همنوع دوستی است (نه اینکه بعضی ها فکر می کنند که وظیفه کارگران شهرداریه، پس برای چی پول می گیرند و...). به امید آن روز که این همه از درون تک تک مردم عزیز سرزمینم بجوشد و چشمه سار مهربانی و عطوفت در هر کوی و برزن در هر جایی که نام امام حسین (ع) شنیده می شود، جاری و ساری باشد. التماس دعا