فداکاری از جنس خیانت

دیشب به صورت تصادفی صحنه  ای از قسمت سوم سریال ستایش را دیدم. (ستایش مادری که برای تامین مخارج زندگی خود و پسرش بیرون از منزل برای هیات و عزاداری و  ... آشپزی می کند). آن صحنه این بود که ستایش از سر کار خسته و کوفته برگشت وقتی درو باز کرد دید پسرش در خانه نشسته و منتظر اوست. اولین چیزی که بعد از تعجب گفت این جمله بود که : "بذار برات چایی بیارم".

حال این سوال پیش می آید: آیا این پسری که قبل از  مادر در خانه بوده است باید برای مادرش چایی بریزد یا مادری که که از راه نرسیده؟

آیا نشان دادن مهر مادری جز از این راه، راهی که منجر به عدم همکاری و همدلی مردان خانواده با زنان خانواده می شود میسر نیست؟ آیا نمی شد در همان صحنه پسر در جواب بگوید تو خسته ای الان رسیدی بگذار من برایت چایی بیاورم؟

الان در خانواده ها مشاهده می شود، که پسر سی چهل ساله بیکار در خانه نشسته و بیرون یا کار ندارد یا کار نمیکند و در داخل خانه هم منتظر است که چایی و غذا و ... جلویش برود؟ ما زنان ایرانی تا کی می خواهید فرصت همدلی را از مردان خانواده بگیریم؟ تا کی با این نوع فداکاریها آنها را متوقع و طلبکار و ناتوان بار بیاوریم؟ آیا به این فکر نمی کنیم که زنان فردا این امر را بر نمی تابند و حق هم دارند پس چرا ناخواسته ریشه به تیشه زندگی آینده پسرانمان وارد کنیم؟ 

یک روز مردی در غیاب مادرش برای خودش غذایی خوشمزه پخت، تا خواست سفره بیندازد و بخورد مادر از در وارد شد، مرد همان لحظه نشست و گفت به مادرش گفت به من غذا بده؟ تازه خیلی ها هم هستند می خورند و سفره را جمع نمی کنند تا کی مادرشان بیاید و جمع کند.

تازه بگذریم از اینکه گاه بعضی از مادران حتی لباسهای زیر پسران برزگسال خود را در حمام می شورند و ... .

این فقط یک گوشه از تربیت مادرسالارانه جامعه ما آنهم در قالب مادری دلسوز و فداکار می باشد. لطفا با ما همراه باشید. سپاس از مهرتان