خودت را کوچک نکن و نگو من خرجی دهنده ام ؟؟؟؟؟؟

 گفتم که من خرجی دهنده ام، نمیتوانم به فلانی مبلغی را که می خواهد قرض بدهم.

با لحنی دلسوزانه و عاقلانه گفت: خودتو چرا کوچیک می کنی، بگو ماشین خریده ام و نمیتوانم. 

به فکر فرو رفتم که نگاه و رفتار مردسالارانه زنان سنتی اما تحصیل کرده امان، تا کجاها نیمی از جمعیت جامعه امان را عقب نگه داشته که یک زن هم خرج خانواده اش را بدهد و هم کتمان و مخفیش کند چرا؟ چون در جامعه در حال گذر ایرانی این مردان هستند که خرجی دهنده هستند و چون نمیتوانند و یا نمیخواهند و زنان خانواده جور آنان را می کشند برایشان افت و کسرشان محسوب می شود چون در تحلیل نهایی خواهند گفت که چه خانواده بی مسئولیت و ... . یا یک زن بر اساس نه توانمندی و استقلال خودش بل به خاطر ناتوانی خانواده اش، مورد قضاوت و ارزیابی قرار خواهد گرفت.

چرا زنان ایرانی اینقدر نادانسته بر علیه خودشان فکر و عمل می کنند. یک زن وقت بگذارد، کار بکند، پول بگیرد، از نیازها و تفریحاتش بزند و آخر سر هم، پنهانش کند تا به خاطر مردان زندگیش که به عمد و غیر عمد ناتوان از ایفای نقش سنتی خود هستند سرزنش نشود؟

آیا این کار در درازمدت زنان را در موضع ضعف و ناتوانی قرار نخواهد داد. یک زن مستقل حداقل از لحاظ مالی اگر در ذهنیات و باورهایش، خود را هنوز اسیر باورهای کهنه و عقب برنده فرهنگی جامعه اش بکند آیا زن قوی خواهد بود یا برده ای به ظاهر ارباب؟؟؟

خودم را آوردم تا این اصل را زیر پا نگذاشته باشم و خودسانسوری نکرده باشم که حداقل نگویم که از خودم چرا شروع نکردم.

همجنسان عزیز من، مردان خانواده، فرهنگ، جامعه قرنها و قرنها بر ما سخت گرفته اند، نادیده امان انگاشته اند، حداقل خودمان، خودمان را ضعیف و ناتوان نکنیم. سپاس از مهرتان